کوچــــه ای را بــــود نامــــش معـــرفت

مردمــــانش با مــــرام از هــــر جهــــت

ســــیل آمد کوچــــه را ویـــــرانه کــــرد

مردمـــش را با جــــهان بیــــگانه کــــرد

هر چه در آن کــــوی بـــود از معــــرفـت

شست و با خود برد سیــــل بی صفـت

از تـــمام کــــوچـه تنهــــا یــــک نفـــــــر

خانه اش ماند و خودش جست از خـطر

رسم و راه نیــــک هر جـــا بود و هسـت

از نـــــهاد مـــــردم آن کـــــــــوچه است

چونـــــکه در اندیــــشه ام اینـــــگونه ای 

حتـــــم دارم بــــــچهء آن کــــوچــــه ای

اصلا قرار نیــــست کـــه سرخم بـیاورم

          حالا که سهم مــــــن نشدی کم بیاورم

دیشب تمام شهر تـــــو را پرسه میـزدم

         تا روی زخمهـــای تــــــــو مرهم بیـاورم

میخواستم که چشم تو را شاعری کنــم

          امّا نشد کــــه شعــــر مجسم بیــــاورم

دستم نمی رسد به خــودت کاش لااقـل

        می شد تــــو را دوباره به شعرم بــیاورم

یادت که هست پای قراری که هیچ وقــت

         میخواستم  برای  تــــو  مریـــــم  بیاورم؟

حتی قرار بود که مــــــــــــن ابر باـشم و

        باران عاشقانـــه ی نـــــــم نـــــــم بیاورم

کلّــی قرار با تــــــــــــو ولی بی قرار مـن

          اصلا بعید نیست که کـــم هــــــم بیاورم       

اما همیشه ترسم از این است ، مــــردنم

         باعث شود بـــه زندگیت غــــــم بیــــاورم

حــــوّای من تــو باشی اگر قول میدهـــم

          عـــــمراً  دوباره  رو  به  جهنّـــــم  بـیاورم

خود را عوض کنم و برایت به هر طـــــریق

         از زیــــر سنگ هــــم شده آدم بیــــــاورم

بگذار تا خلاصه کــنم دوســــــــت دارمــت

        یا باز هـــم بهــــانه ی محــــــکم بـــیاورم؟

روزه ام را باز با آغـــــوش تــــو وا می کنـم
تا سحر چشمان مستت را تماشا می کنـم

بی مهابا صورت مــــاه تو را مــی بوسـم و
از همین امروز عـــــــــید فطر برپا می کنـم

چشم وگوش وبینی ولب را به دنیا بستـه ام
تشنـه ی عشـــــق تـوام اما مدارا می کـنم

در نماز ظــــــهر رکعتهای من گم می شــود
عصر ها خود را در آغوش تــــو پیدا می کنـم

ای عزیزان زندگی کاری که با یـــوسف نکـرد
من پس از افطار آن را با زلیــــــــخا می کنـم

روزه دارم هر چه می بینم دلم لک می زنـــد
بین این مو گنـد میــها یاد حــوا می کنـــــــم

هر که می آید نویدم می دهد عاشق شــوم
تا برای عشق جایی نیست ، بی جا می کنم

روزه ی مریم نشسته بر لب معــــــشوقه ام
آخرش یک روز من این روزه را وا مـــی کنم...

قدر بشناسید مستان آخــــرین پیمــــــانه را 

ساقی امشب میکند تعطیل این میــــخانه را

گو به مهمانان که مهمانی به پایانش رسید

خورده یا ناخورده باید ترک کرد این خانه را

دوستای گلم عید همه تون مبارک