چرا رفتــــی،چرا؟ من بی قـــــــرارم                     به سر، سودای آغوش تو دارم

نگفتی ماهتـــــاب امشب چه زیباست؟                     ندیدی جانم از غم ناشکیباسـت؟

نه هنــــگام گل و فــــصل بهــارست؟                    نه عاشق در بهاران بی قرارست

نگفتــــــم با لبان بـــــسته ی خویـــش                   به تو راز درون خسته ی خویش؟

خروش از چشم من نشنید گوشــــــت؟                      نیاورد از خروشم در خروشت؟

اگر جانم ز جانت آگهی داشت                             چرا بی تابیم را سهل انگاشت؟

کنار خانه ی ماکوهسارست                                زدیـــدار رقـیـبان بـر کـنارست

چو شمع مهر خاموشی گزیند                              شب اندر وی به آرامی نشیند

ز ماه و پرتوی سیمینه ی او                               حریری اوفتد بر سینه ی او

نسیمش مستی انگیزست و خوشبوست                   پر از شقایق های خودروست

بیا با هم شبی آنجا سر آریم                                دمار از جان دوری ها بر آریم

خیالت گرچه عمری یار من بود                           امیدت گرچه در پندار من بود

بیا امشب شرابی دیگرم ده                                 ز مینای حقیقت ساغرم ده

دل دیوانه را دیوانه تر کن                                 مرا از هر دو عالم بی خبر کن

بیا!دنیا دو روزی بیش تر نیست                          پی فرداش،فردای دگر نیست

بیا...اما نه،خوبان خود پرستند                            به بند مهر،کمتر پای بستند

اگر یک دم شرابی می چشانند                             خمار آلوده عمری می نشانند

در این شهر آزمودم من بسی را                           ندیدم با وفا ز آنان،کسی را

تو هم هر چند مهر بی غروبی                             به بی مهری گواهت این که خوبی

گذشتم من ز سودای وصالت                               مرا تنها رها کن با خیالت