مـــــن از عـــــــهد آدم تو را دوسـت دارم

از آغــــــــاز عالــــــــــم تو را دوسـت دارم

چــــــــه شب ها من و آسمان تا دم صبح

سرودیــــــم نم نم ؛ تـــــو را دوست دارم

نه خطی ، نه خالی ! نه خواب و خیالی !

من ای حس مبهــــم تــــو را دوست دارم

سلامــــــی صمیمــــــــــی تر از غـم ندیدم

به اندازه ی غـــــــــــم تــو را دوست دارم

بیــــا تا صــــــدا از دل سنــــگ خیــــــــــزد

بگوییــــــم با هـــــــــم : تو را دوست دارم

جهـــــــــــان یک دهان شد همـــآواز با ما :

تو را دوســـت دارم ، تو را دوســـت دارم