حتی پس از آن توبه و پیمـــــانه شکستـن

از طعم سبویت نتوان ســـــاده گذشــــتـن

طوفــــان شده دریای غزل در دلـــــــم امـا

با لب زده ای بر لب مــــن مـــــهر نگفـــــتن

این حسرت دیرینه به دل مانده که ایکـاش

قسمت بشود ثانیه ای با تو نشــــــــسـتن

گیسوی تو در باد و چه آسان شده بر مـن

با دیـــدن این منــــظره ها شعــــــر نوشـتن

هر تار تو تیــــری به دل و پــــــود تو تــوری

کی میشود از اینــــهمه پیوند گســــــستن

تا بوده چنین بوده و تا هست چنین هست

این عـــــــادت دل دادن و دل پس نگرفتـــن

جمــع دو سه تا قافیه هرگز شدنی نیست

مثل مــــن و عاقل شدن و دل نـــــــسپردن