کوچــــه ای را بــــود نامــــش معـــرفت

مردمــــانش با مــــرام از هــــر جهــــت

ســــیل آمد کوچــــه را ویـــــرانه کــــرد

مردمـــش را با جــــهان بیــــگانه کــــرد

هر چه در آن کــــوی بـــود از معــــرفـت

شست و با خود برد سیــــل بی صفـت

از تـــمام کــــوچـه تنهــــا یــــک نفـــــــر

خانه اش ماند و خودش جست از خـطر

رسم و راه نیــــک هر جـــا بود و هسـت

از نـــــهاد مـــــردم آن کـــــــــوچه است

چونـــــکه در اندیــــشه ام اینـــــگونه ای 

حتـــــم دارم بــــــچهء آن کــــوچــــه ای